Kiedy się obudziłam byłam przyciśnięta do czyjegoś ciała.
Chciałam zacząć krzyczeć, ale nagle wszystko do mnie powróciło. To tylko
Justin. Wzięłam kilka głębokich oddechów, ale i tak czułam się dziwnie. Bałam
się, że ten psychopata wyskoczy zza drzwi i zrobi coś gorszego, niż skręcenie
mi kostki i głupiego rozcięcia na policzku, oraz obolałego tyła.
-Księżniczko, stało się coś?-spytał Justin swoim porannym, lekko zachrypniętym głosem.
-Boję się-szepnęłam. Westchnął i mocniej przycisnął mnie do swojego ciała. Znowu poczułam to poczucie bezpieczeństwa.
-Wiem, ale już teraz nie masz czego- powiedział cicho.
-Proszę cię, nie zostawiaj mnie. Nie pozwól, aby znów to zrobił – zaczęłam panikować.
-Nie bój się, nie zostawię cię- pocałował mnie w głowę. – Dzisiaj i tak sobota. Cały weekend będę obok ciebie. – pociągnęłam nosem i przytaknęłam. Schowałam twarz w jego torsie. Długo tak leżeliśmy. Zastanawiałam się nawet, czy brunet czasem ponownie zasnął. – Księżniczko, powiesz mi co się stało wczoraj?-spytał po chwili. Wielka gula urosła w moim gardle. Wzięłam kilka głębokich wdechów. Otworzyłam usta, ale od razu je zamknęłam. Co miałam mu powiedzieć. ?
-To było wszystko moja wina-wreszcie oznajmiłam. – gdybym usiadła na tyłku, to nie zawracałbym ci teraz głowy.- zamilkłam. Zastanawiałam się co dalej powiedzieć. – Było już późno, a ja chciałam trochę zaczerpnąć świeżego powietrza- czułam jak mój głos znowu zaczynał się łamać. Nie chciałam płakać- Byłam blisko domu, kiedy mnie zaatakował- po moich policzkach ponownie popłynęły , które spływały na jego koszulkę. – Nie chcę mówić o tym teraz. Może kiedyś indziej.
-Powiesz mi tylko jedną, bardzo ważną rzecz?-spytał. Po chwili niepewnie przytaknęłam. – Czy on cię zgwałcił?-przełknęłam ślinę.
-Nie- odpowiedziałam.
-Dzięki bogu- wymamrotał.
-Justy?-spytałam cicho.
-Tak, księżniczko? –kochałam to słyszeć.
-Nic, tylko lubię, gdy mnie tak nazywasz- przyznałam. Zaśmiał się.
-Cieszy mnie to. Jesteś głodna?- przytaknęłam. Brunet podniósł się, a ja zrobiłam to samo.- O nie, nie, nie. Ty zostajesz tutaj, a ja idę zrobić coś ci do jedzenia.
-Ale ja mogę sama-zaprotestowałam
-Tsa, z prawdopodobnie skręcona kostką. Em, weź nie wkurwiaj mnie.- zmroził mnie spojrzeniem. Poczułam dziwny uścisk w żołądku. Odruchowo cofnęłam się od niego, przytulając do piersi poduszkę. Brunet westchnął i oblizał usta, Zamknął oczy i nie wiem co robił, ale po chwili je otworzył. – przepraszam, nie chciałem cię wystraszyć, księżniczko- podszedł do łóżka. Moje szeroko się otworzyły. Zaraz po tym zacisnęłam mocno powieki . – Emma, proszę- pogłaskał mnie po głowie. Moje mięśnie spięły się.
-Proszę cię, nie dotykaj mnie teraz- szepnęłam, powstrzymując łzy. Przytuliłam mocniej puchatą poduszkę i schowałam w niej twarz.
-Dobrze- westchnął zrezygnowany- Będę w kuchni, zawołaj tylko jak coś- nie odpowiedziałam nic. Siedząc bez ruchu i w miękkim łóżku zaczęłam powracać do stanu z zaraz po przebudzeniu. Odsunęłam od siebie poduszkę i zaciągnęłam się powietrzem.
-Justin!-zawołałam niepewnie. Minęło kilka sekund, zanim wszedł do sypialni. Jego wzrok zdawał się wypalać dziurę w moim ciele.
-Tak księżniczko?-spytał miękko i niesamowicie spokojnie. Dzięki ci boże.
-Przytulisz mnie?-spytałam niepewnie. Justin bez wahania pokonał przestrzeń, która nas dzieliła. Usiadł na łóżku i wziął mnie w ramiona. Zamknęłam oczy i także objęłam, jego brzuch, rękami.
-Już wszystko dobrze?-spytał.
-Tak, dziękuję ci- szepnęłam, mocniej się w niego wtulając.
-Za co?-zdziwił się. Westchnęłam. Odsunęłam się od niego i uważnie spojrzałam na jego twarz.
-Za wszystko, a szczególnie za to, że jesteś.- oblizałam swoje wargi. Wzięłam głęboki wdech, zanim pochyliłam się i lekko musnęłam jego wargi swoimi. Lubiłam to robić. Jego usta zawsze były takie gorące i miękkie.
-Robisz to specjalnie?-spytał. Zmarszczyłam brwi zdezorientowana. Myślałam, że mu się to podobało. Cóż, pomyliłam się, ale wstyd.
-Przepraszam, myślałam, że…- nie dokończyłam, bo mi nie dał.
-Emma, zdecyduj się, do cholery- uniósł się. Czułam jak moje policzki przybierają różowy kolor.
-Dobra, przepraszam!- także krzyknęłam. Nie wiem skąd u mnie taka odwaga.
-Po co przepraszasz?!- podniósł się z łóżka. Przestraszył mnie jego nagły ruch. Przełknęłam ślinę, a mój oddech przyśpieszył. – Znów będziesz ryczeć?!- zadrwił. Co z nim nie tak? Nigdy taki nie był… Nie widział co czuję, jakie to uczucie. Miałam wrażenie, że ten psychopata zaraz wyskoczy i znowu to zrobi. Zaczęłam się go naprawdę bać, gdy jego tęczówki były bardzo ciemne. Czułam jak serce wali mi w piersi. Nie kontrolowałam tego, gdy zerwałam się z łóżka i biegiem, na tyle ile pozwalała mi skręcona kostka, chociaż w tamtym momencie nie przejmowałam się nią. Minęłam go, całego zdezorientowanego. Nie chciałam z nim przebywać w jednym pomieszczeniu. Wbiegłam do jednego z pokoi, który okazał się łazienką. Zatrzasnęłam za sobą drzwi i zamknęłam je na klucz. Usłyszałam walenie, które wręcz zmroziło mi krew w żyłach. Nie, proszę zostaw mnie. Rękami zasłoniłam uszy, chcąc je zagłuszyć.
- Odejdź!- krzyknęłam. W żołądku czułam dziwny ucisk, który był nieprzyjemny. – Zostaw mnie w spokoju.!-starałam się przekrzyczeć jego walenie. Czułam jak cała się trzęsłam.
-Księżniczko, stało się coś?-spytał Justin swoim porannym, lekko zachrypniętym głosem.
-Boję się-szepnęłam. Westchnął i mocniej przycisnął mnie do swojego ciała. Znowu poczułam to poczucie bezpieczeństwa.
-Wiem, ale już teraz nie masz czego- powiedział cicho.
-Proszę cię, nie zostawiaj mnie. Nie pozwól, aby znów to zrobił – zaczęłam panikować.
-Nie bój się, nie zostawię cię- pocałował mnie w głowę. – Dzisiaj i tak sobota. Cały weekend będę obok ciebie. – pociągnęłam nosem i przytaknęłam. Schowałam twarz w jego torsie. Długo tak leżeliśmy. Zastanawiałam się nawet, czy brunet czasem ponownie zasnął. – Księżniczko, powiesz mi co się stało wczoraj?-spytał po chwili. Wielka gula urosła w moim gardle. Wzięłam kilka głębokich wdechów. Otworzyłam usta, ale od razu je zamknęłam. Co miałam mu powiedzieć. ?
-To było wszystko moja wina-wreszcie oznajmiłam. – gdybym usiadła na tyłku, to nie zawracałbym ci teraz głowy.- zamilkłam. Zastanawiałam się co dalej powiedzieć. – Było już późno, a ja chciałam trochę zaczerpnąć świeżego powietrza- czułam jak mój głos znowu zaczynał się łamać. Nie chciałam płakać- Byłam blisko domu, kiedy mnie zaatakował- po moich policzkach ponownie popłynęły , które spływały na jego koszulkę. – Nie chcę mówić o tym teraz. Może kiedyś indziej.
-Powiesz mi tylko jedną, bardzo ważną rzecz?-spytał. Po chwili niepewnie przytaknęłam. – Czy on cię zgwałcił?-przełknęłam ślinę.
-Nie- odpowiedziałam.
-Dzięki bogu- wymamrotał.
-Justy?-spytałam cicho.
-Tak, księżniczko? –kochałam to słyszeć.
-Nic, tylko lubię, gdy mnie tak nazywasz- przyznałam. Zaśmiał się.
-Cieszy mnie to. Jesteś głodna?- przytaknęłam. Brunet podniósł się, a ja zrobiłam to samo.- O nie, nie, nie. Ty zostajesz tutaj, a ja idę zrobić coś ci do jedzenia.
-Ale ja mogę sama-zaprotestowałam
-Tsa, z prawdopodobnie skręcona kostką. Em, weź nie wkurwiaj mnie.- zmroził mnie spojrzeniem. Poczułam dziwny uścisk w żołądku. Odruchowo cofnęłam się od niego, przytulając do piersi poduszkę. Brunet westchnął i oblizał usta, Zamknął oczy i nie wiem co robił, ale po chwili je otworzył. – przepraszam, nie chciałem cię wystraszyć, księżniczko- podszedł do łóżka. Moje szeroko się otworzyły. Zaraz po tym zacisnęłam mocno powieki . – Emma, proszę- pogłaskał mnie po głowie. Moje mięśnie spięły się.
-Proszę cię, nie dotykaj mnie teraz- szepnęłam, powstrzymując łzy. Przytuliłam mocniej puchatą poduszkę i schowałam w niej twarz.
-Dobrze- westchnął zrezygnowany- Będę w kuchni, zawołaj tylko jak coś- nie odpowiedziałam nic. Siedząc bez ruchu i w miękkim łóżku zaczęłam powracać do stanu z zaraz po przebudzeniu. Odsunęłam od siebie poduszkę i zaciągnęłam się powietrzem.
-Justin!-zawołałam niepewnie. Minęło kilka sekund, zanim wszedł do sypialni. Jego wzrok zdawał się wypalać dziurę w moim ciele.
-Tak księżniczko?-spytał miękko i niesamowicie spokojnie. Dzięki ci boże.
-Przytulisz mnie?-spytałam niepewnie. Justin bez wahania pokonał przestrzeń, która nas dzieliła. Usiadł na łóżku i wziął mnie w ramiona. Zamknęłam oczy i także objęłam, jego brzuch, rękami.
-Już wszystko dobrze?-spytał.
-Tak, dziękuję ci- szepnęłam, mocniej się w niego wtulając.
-Za co?-zdziwił się. Westchnęłam. Odsunęłam się od niego i uważnie spojrzałam na jego twarz.
-Za wszystko, a szczególnie za to, że jesteś.- oblizałam swoje wargi. Wzięłam głęboki wdech, zanim pochyliłam się i lekko musnęłam jego wargi swoimi. Lubiłam to robić. Jego usta zawsze były takie gorące i miękkie.
-Robisz to specjalnie?-spytał. Zmarszczyłam brwi zdezorientowana. Myślałam, że mu się to podobało. Cóż, pomyliłam się, ale wstyd.
-Przepraszam, myślałam, że…- nie dokończyłam, bo mi nie dał.
-Emma, zdecyduj się, do cholery- uniósł się. Czułam jak moje policzki przybierają różowy kolor.
-Dobra, przepraszam!- także krzyknęłam. Nie wiem skąd u mnie taka odwaga.
-Po co przepraszasz?!- podniósł się z łóżka. Przestraszył mnie jego nagły ruch. Przełknęłam ślinę, a mój oddech przyśpieszył. – Znów będziesz ryczeć?!- zadrwił. Co z nim nie tak? Nigdy taki nie był… Nie widział co czuję, jakie to uczucie. Miałam wrażenie, że ten psychopata zaraz wyskoczy i znowu to zrobi. Zaczęłam się go naprawdę bać, gdy jego tęczówki były bardzo ciemne. Czułam jak serce wali mi w piersi. Nie kontrolowałam tego, gdy zerwałam się z łóżka i biegiem, na tyle ile pozwalała mi skręcona kostka, chociaż w tamtym momencie nie przejmowałam się nią. Minęłam go, całego zdezorientowanego. Nie chciałam z nim przebywać w jednym pomieszczeniu. Wbiegłam do jednego z pokoi, który okazał się łazienką. Zatrzasnęłam za sobą drzwi i zamknęłam je na klucz. Usłyszałam walenie, które wręcz zmroziło mi krew w żyłach. Nie, proszę zostaw mnie. Rękami zasłoniłam uszy, chcąc je zagłuszyć.
- Odejdź!- krzyknęłam. W żołądku czułam dziwny ucisk, który był nieprzyjemny. – Zostaw mnie w spokoju.!-starałam się przekrzyczeć jego walenie. Czułam jak cała się trzęsłam.
Justin
Mój mózg nie zdążył zarejestrować co się dzieje, gdy Emma
puściła się biegiem nie wiem gdzie. Dopiero gdy mnie minęła odwróciłem się i
pobiegłem za nią. Nie zdążyłem jej złapać, bo zamknęła się w łazience. Jak na
skręcona kostkę, to szybko się poruszała. Wiedziałem, że przesadziłem. Wiedziałem jak przerażona była, a wybuchłem.
Po prostu nie mogłem zrozumieć jej zachowania. Niby chce się ze mną tylko
przyjaźnić, a mnie całuje. Gdzie w tym jakaś logika, no gdzie?
-Księżniczko, przepraszam- usiadłem pod drzwiami. Czułem się podle- Nie chciałem. – dopowiedziałem. Wiedziałem, że mnie słucha.- Po prostu nie wytrzymałem. Mówisz, że chcesz się przyjaźnić, a mnie całujesz. Pogubiłem się. Proszę cię, wybacz mi. Chociaż ten ostatni raz. – przełknąłem ślinę. –Em, proszę cię odezwij się. Obojętnie jak, ale odezwij się.
-Potrzebowałam kogoś, kto da mi wsparcie. Nie masz pojęcia jakie to trudne. A ty na mnie od tak wydarłeś się. Chciałam zobaczyć jak to jest być z kimś tak blisko, z kimś na kim mi zależy. Nigdy nie doświadczyłam żadnej czułości, czy miłości. Chciałam się przekonać jak to jest.- słyszałem jej szloch. Czułem się okropnie.
-Przepraszam cię- szepnąłem- proszę, otwórz drzwi.- minęła chwila, zanim usłyszałem kliknięcie, sygnalizujące, że drzwi są otwarte. Jak poparzony podniosłem się z ziemi i otworzyłem drzwi. Wpadłem do łazienki ii zobaczyłem jak stoi na środku łazienki, taka bezbronna. Bez wahania wziąłem ja w ramiona. Czułem się, jakbym trzymał cały świat w ramionach, coś pięknego.
-Księżniczko, przepraszam- usiadłem pod drzwiami. Czułem się podle- Nie chciałem. – dopowiedziałem. Wiedziałem, że mnie słucha.- Po prostu nie wytrzymałem. Mówisz, że chcesz się przyjaźnić, a mnie całujesz. Pogubiłem się. Proszę cię, wybacz mi. Chociaż ten ostatni raz. – przełknąłem ślinę. –Em, proszę cię odezwij się. Obojętnie jak, ale odezwij się.
-Potrzebowałam kogoś, kto da mi wsparcie. Nie masz pojęcia jakie to trudne. A ty na mnie od tak wydarłeś się. Chciałam zobaczyć jak to jest być z kimś tak blisko, z kimś na kim mi zależy. Nigdy nie doświadczyłam żadnej czułości, czy miłości. Chciałam się przekonać jak to jest.- słyszałem jej szloch. Czułem się okropnie.
-Przepraszam cię- szepnąłem- proszę, otwórz drzwi.- minęła chwila, zanim usłyszałem kliknięcie, sygnalizujące, że drzwi są otwarte. Jak poparzony podniosłem się z ziemi i otworzyłem drzwi. Wpadłem do łazienki ii zobaczyłem jak stoi na środku łazienki, taka bezbronna. Bez wahania wziąłem ja w ramiona. Czułem się, jakbym trzymał cały świat w ramionach, coś pięknego.
<3
OdpowiedzUsuńSupcio!!!
OdpowiedzUsuń